Kategoria: Ziołolecznictwo

Opublikowano przez

Przytulia

 

Przytulia wonna, pospolita, czepna- właściwości, zastosowanie

 

Przytulia to rodzaj roślin szeroko rozpowszechnionych na całym świecie. Nierzadko uznawany za chwast. Występuje zarówno w strefie zwrotnikowej, umiarkowanej jak i arktycznej. Na świecie występuje ponad 600 gatunków przytulii, a w Polsce około 20. Przytulie to rośliny jednoroczne lub byliny.

Przytulia wonna

 

Przytulia wonna, inaczej marzanka wonna, należy do rodziny marzanowatych. Występuje w Europie i Azji, w Polsce głównie w lasach. W ziołolecznictwie wykorzystuje się ziele, które jest bogate w irydoidy, kumaryny, kwas nikotynowy, krzemionkę, witaminę C, bioflawonoidy, pochodne antracenu i naftalenu. Ziele bogate jest również w olejki eteryczne.

Działanie i zastosowanie

 

Przytulia wonna w przeszłości była stosowana w leczeniu różnych chorób i dolegliwości, w tym:

  • kamicy moczanowej

  • hemoroidów

  • chorób wenerycznych

  • reumatyzmu

  • chorób wątroby

  • przygnębienia, histerii

Marzanka wonna jest surowcem kumarynowym. Kumaryny mają działanie uspokajające, rozkurczowe, przeciwbólowe, przeciwobrzękowe. Mogą być wykorzystywane w leczeniu nerwic wegetatywnych, skurczów, kolek i zaparć spastycznych. Mają działanie żółciopędne, moczopędne, poprawiające krążenie krwi, przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwwirusowe i przeciwpierwotniakowe.

Ziele przytulii wodnej stosuje się w postaci naparu, który ma zastosowanie w terapii migren, nadpobudliwości nerwowej, nadciśnieniu, alergii, zaburzeniach krążenia, zapalenia płuc, nieżytu nosa, żylakach, kamicy żółciowej i moczowej oraz reumatyzmu. Ponadto napar ma działanie rozkurczowe, przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwbakteryjne. Zastosowany na skórę działa przeciwzapalnie, odkażająco, zmniejsza łojotok, poprawia elastyczność skóry, wspomaga leczenie trądziku różowatego.

Przytulia wonna w postaci nalewki może być stosowana miejscowo w leczeniu owrzodzeń narządów płciowych, odbytu, jamy ustnej oraz w leczeniu stanów zapalnych.

Ziele marzanki wonnej jest bogate w krzem, glikozydy irydoidowe i bioflawonoidy, które są dobrze przyswajalne. Działają przeciwwysiękowo, przyspieszają regenerację nabłonka i naskórka.

Przytulia pospolita

 

Przytulia pospolita jest rośliną wieloletnią, należącą do rodziny marzanowatych. Rośnie w Europie, Afryce Północnej, na Kaukazie i Zachodniej Syberii. Występuje głównie na łąkach, pastwiskach, polanach oraz zboczach. Pachnie miodem. Ziele przytulii bogate jest w potas, krzem, garbniki, kwasy fenolowe, irydoidy, flawonoidy, olejki eteryczne i kumaryny.

Działanie i zastosowanie

 

W medycynie ludowej przytulia pospolita była stosowana w terapii zaburzeń nerwowych, stanów zapalnych układu moczowego, obrzęków, chorób skóry, nieżytu żołądka i jelit.

Ziele przytulii ma działanie wielokierunkowe i wiele właściwości zdrowotnych, które są wykorzystywane we współczesnej fitoterapii:

  • działa moczopędne

  • działa przeciwobrzękowe

  • wspomaga trawienie, szczególnie białek

  • działa przeciwzapalne

  • działa przeciwwysiękowe

  • wzmacnia ścianki naczyń krwionośnych

Ziele stosuje się w formie nalewek, naparów, maceratów oraz odwarów. Odwar z przytulii pospolitej można stosować do przemywania ran, wyprysków oraz pielęgnacji cery tłustej.

Przytulia czepna

 

Przytulia czepna, tak jak pozostałe przytulie, należy do rodziny marzanowatych. W Polsce występuje pospolicie na całym terenie. Jest uznawana za ogólnoświatowy chwast.

Działanie i zastosowanie

 

Ma bardzo szerokie zastosowanie i właściwości lecznicze. W medycynie ludowej stosowana była przede wszystkim w leczeniu schorzeń układu moczowego. Ponadto ma działanie pomocnicze w leczeniu obrzęków limfatycznych, schorzeń układu krwionośnego, hemoroidach, dolegliwościach ze strony wątroby, trzustki i śledziony.

Związki zawarte w przytulii czepnej mają działanie rozkurczowe, antyseptyczne, przeciwbiegunkowe, napotne, przeciwzapalne, przeciwgorączkowe, wzmacniające.

Ziele przytuli stosuje się w formie:

  • naparów

  • maceratów

  • nalewek

  • odwarów

  • maści

  • okładów

W zastosowaniu zewnętrznym (na skórę) pomaga w stanach zapalnych skóry, trudno gojących się ranach, wysypkach mokrych, nadżerkach, owrzodzeniach, oparzeniach, potówkach. Ponadto łagodzi ból i swędzenie po ukąszeniu owadów.

Opublikowano przez

Testosteron

[et_pb_section admin_label=”section”][et_pb_row admin_label=”row”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text admin_label=”Tekst” background_layout=”light” text_orientation=”left” use_border_color=”off” border_color=”#ffffff” border_style=”solid”]

 

Testosteron

Testosteron to podstawowy męski steroidowy hormon płciowy, który produkowany jest głównie przez komórki śródmiąższowe Leydiga w jądrach. Syntetyzowany jest z cholesterolu. Produkowany jest również w organizmie kobiety- w nadnerczach i jajnikach lub powstaje z innych androgenów. Działanie testosteronu jest wielokierunkowe. Do jego funkcji należą:

  • kształtowanie cech płciowych w okresie płodowym oraz wtórnych cech płciowych

  • stymulacja przemian anabolicznych, takich jak wytrzymałość, siła i wzrost mięśni

  • wspomaganie adaptacji mięśni do wysiłku fizycznego

  • przyspieszenie procesów regeneracji mięśni oraz odbudowy masy kostnej

  • działanie przeciwzapalne

  • zwiększanie poziomu libido

  • zmniejszenie insulinooporności

  • działanie neuroprotekcyjne

 

Objawy niskiego poziomu testosteronu

Niedobór testosteronu charakteryzuje się typowymi objawami klinicznymi i biochemicznymi. Dochodzi przede wszystkim do spadku testosteronu w surowicy. Poziom poniżej 350 ng/dl wymaga leczenia, a u młodych mężczyzn poziom poniżej 400 jest wartością nieprawidłową.

Niski poziom testosteronu może wpłynąć znacząco na jakość życia i zagrażać wielu narządom i układom. Do objawów należą:

  • niskie libido

  • problemy z erekcją

  • niski poziom tkanki mięśniowej i problemy z jej nabieraniem

  • wysoki poziom tkanki tłuszczowej

  • zaburzenia depresyjne

  • złe samopoczucie

  • zaburzenia snu, bezsenność

  • brak odrponości na stres

  • ginekomastia

  • gorsza pamięć i koncentracja

  • niewielka niedokrwistość

  • obniżenie sprawności fizycznej i psychicznej

Czynniki wpływające na poziom testosteronu

Poziom testosteronu jest zależny od wielu czynników: wieku, stresu, diety, jakości snu, stylu życia, aktywności fizycznej. Do czynników dietetycznych związanych z niedoborem testosteronu należą:

  • niedobór białka

  • zbyt mała ilość antyoksydantów w diecie

  • niedobór witamin z grupy B, szczególnie B5 i B3

  • niedobór witaminy D3

  • nadmiar soi i produktów sojowych w diecie, ze względu na obecność fitoestrogenów

  • wysokie spożycie piwa

  • żywność w plastikowych i puszkowanych opakowaniach, ze względu na zawartość fenoli

  • niska zawartość tłuszczów w diecie

Poza dietą, na uwagę zasługują również inne czynniki, które mogą znacząco wpłynąć na poziom testosteronu. Do pozostałych czynników należą:

  • brak snu, niedosypianie

  • zaburzenia rytmu dobowego (np. praca zmianowa)

  • stres

  • pestycydy

  • leki

  • brak lub nadmierna aktywność fizyczna

  • pleśń

  • narażenie na metale ciężkie

  • niski poziom cholesterolu

Jak naturalnie zwiększyć poziom testosteronu

Dieta

  • W diecie powinny znajdować się pełnowartościowe produkty: mięso bez hormonów i antybiotyków (w tym dziczyzna), ryby, podroby, zdrowe tłuszcze, kasze, warzywa i owoce ekologiczne.

  • Istotnym czynnikiem jest odpowiednia podaż białka. W wielu przypadkach warto zastosować odpowiednio dobraną dietoterapię.

  • Należy zadbać o odpowiednią masę ciała- otyłość sprzyja zaburzeniom gospodarki hormonalnej.

  • Należy unikać żywności przetworzonej, tłuszczów trans, cukru, żywności puszkowanej oraz w plastikowych opakowaniach.

Ziołolecznictwo

W przyrodzie znajduje się wiele roślin, które mają korzystne działanie na poziom testosteronu. Odpowiednio dobrane, skomponowane i w odpowiednich proporcjach mogą przynieść wiele korzyści mężczyzną z zaburzoną gospodarką hormonalną. Zioła zwiększające poziom testosteronu to m.in.

  • Catalpa– należy do rodziny bignoniowatych i pochodzi z Ameryki Północnej i Azji. Związaki zawarte w tej roślinie zwiększają uwalnianie dehydroepiandrotestosteronu i androstendionu, które przekształcane są do testosteronu i dihydrotestosteronu.

  • Buzdyganek ziemny– roślina z rodziny parolistowatych. Stosowany był w starożytnej Grecji, Indiach i Chinach jako afrodyzjak. Roślina stosowana w odpowiedniej dawce podnosi poziom testosteronu oraz zmniejsza stan zapalny. Pobudza wydzielanie gonadotropiny, LH i FSH. W efekcie dochodzi do wzrostu mięśni i zwiększenia siły fizycznej. Ponadto Buzdyganek ziemny wpływa korzystnie na płodność u mężczyzn. Roślinę stosuje się w formie ekstraktów.

  • Fadogia agrestis- roślina należąca do rodziny marzanowatych, pochodząca z Afryki. Znana jest ze swojego pozytywnego wpływu na libido i męską gospodarkę hormonalną. Regularne stosowania wyciągów z korzenia Fadogia agrestis pozwala utrzymać prawidłowy poziom testosteronu.

  • Szczodrak krokoszowaty- roślina z rodziny astrowatych. Rośnie głównie w południowo-środkowej Syberii. Zawiera związki o nazwie ekdyzony, które mają działanie anaboliczne, adaptogenne, psychostymulujące, pobudzająca i wzmacniające. Szczodrak krokoszowaty działa wzmacniająco na mięśnie, poprawia wydajność i samopoczucie.

 

  • Kozieradka- pochodzi głównie z Indii, Turcji, Chin, Francji i Maroko. Surowcami leczniczymi są nasiona i kwitnące ziele. Saponiny zawarte w kozieradce są prekursorami w syntezie hormonów sterydowych o działaniu anabolicznym (m.in. testosteronu). Ponadto ma wielokierunkowe działanie prozdrowotne m.in. przeciwzapalne, żółciopędne, poprawiające samopoczucie, poprawiające trawienie, przeciwalergiczne, obniżające poziom glukozy, przeciwmiażdżycowe, odtruwające. Kozieradkę stosuje się w postaci odwaru,wyciągów wodno-alkoholowych, kontraktów, często w połączeniu z innymi surowcami roślinnymi.

  • Czarnuszka- należy do rodziny jaskrowatych. Pochodzi z Iraku i Turcji. Jest jedną z najcenniejszych roślin zielarskich. Zawarte w czarnuszce związki podnoszą poziom testosteronu we krwi. Ponadto obniżają poziom kortyzolu, przez co chronią przed rozpadem tkanki mięśniowej i wspomagają regenerację. Czarnuszka ma działanie wielokierunkowe, działa m.in. przeciwgrzybiczo, przeciwpierwotniakowo, przeciwnowotworowo, antyalergicznie, wzmacnia odporność, zwiększa produkcję żółci. Czarnuszkę można spożywać jako dodatek do diety w formie nasion lub oleju.

Przed zastosowaniem kuracji ziołami, warto udać się do doświadczonego fitoterapeuty w celu dobrania indywidualnej terapii. Zarówno forma przyjmowania ziół jaki i ich synergizm mają swoje odzwierciedlenie w uzyskanych efektach.

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]

Opublikowano przez

Bylice (artemisia)

 

Bylice- zastosowanie i działanie

Bylice to rodzaj roślin z rodziny astrowatych. Obejmuje około 300 gatunków, które występują głównie na suchych obszarach klimatu umiarkowanego Europy, Azji oraz Ameryki Północnej.

Bylica piołun

 

Bylica piołun występuje głównie na terenie Europy, Azji oraz Afryki Północnej. W niektórych regionach Polski jest rośliną pospolitą. Występuje na glebach wapiennych, kamienistych, żwirowych i zasobnych w azot.

Piołun zawiera olejek eteryczny bogaty w alfa i beta-tujon, beta-kariofilen, bisabolen i chamazulen. Skład olejku jest zmienny w zależności od miejsca pozyskiwania surowca. Ponadto ziele piołunu zawiera gorzki glikozydy m.in. anabsyntę, absyntynę, artabsynę oraz związki kumarynowe. Bogate jest również w witaminę C, garbniki, potas, flawonoidy, karoteny oraz fitosterole.

Działanie:

  • pobudza wydzielanie soku żołądkowego

  • zwiększa apetyt

  • poprawia wchłanianie składników pokarmowych

  • działa żółciopędnie

  • ma działanie przeciwpierwotniakowe, przeciwpasożytnicze, antybakteryjne

  • działa przeciwzapalnie

  • obniża gorączkę

  • działa moczopędnie

  • pobudza miesiączkowanie

  • działa cytotoksycznie i antynowotworowo

  • ma działanie przeciwdrgawkowe

Ziele piołunu stosuje się w formie naparu, nalewek lub okładów do stosowania zewnętrznego. Nie stosuje się ziele u kobiet w ciąży i karmiących.

Bylica roczna

 

Bylica roczna występuje głównie w południowo-wschodniej Europie i zachodniej Azji. W Polsce jest dość rzadką roślina, występuje szczególnie w południowych rejonach. W Tradycyjnej Medycynie Chińskiej wykorzystywana jest od 2000 lat do leczenia różnych dolegliwości, w tym do leczenia malarii. Zawiera artemizyny i jej pochodne, z których syntetyzuje się leki.

Działanie:

  • działa przeciwirusowo, przeciwbakteryjnie, przeciwmalarycznie, przeciwpasożytniczo

  • ma działanie przeciwnowotworowe

  • ma działanie przeciwgrzybicze w stosunku do grzybów atakujących skórę, włosy i paznokcie

  • działa skutecznie w leczeniu koinfekcji babezją

  • może być pomocna w leczeniu boreliozy

  • łagodzi reakcję Reakcja Jarischa-Herxheimera

Ziele stosuje się sproszkowane lub w formie kapsułek. Dawka powinna być ustalana indywidualnie, ze względu na możliwość zapalenia wątroby.

Bylica pospolita

 

Bylica pospolita naturalnie występuje w Europie, Azji oraz w Algierii i Tunezji. W Polsce jest rośliną pospolitą- występuje na całym niżu i pogórzu. Bylica pospolita wykazuje podobne działanie do bylicy piołun, ale znacznie słabsze. Zawiera olejki eteryczne, gorzkie glikozydy i żywicę. Rośnie na glebach gliniastych, lekko alkalicznych i bogatych w azot.

Działanie:

  • działa bakteriostatyczne

  • działa przeciwnowotworowe

  • pomocne w dolegliwościach ze strony układu pokarmowego

  • poprawia apetyt

  • pomocne w leczeniu chorób wątroby

  • działa przeciwpadaczkowe

  • ma działanie przeciwskurczowe

  • działa wzmacniające

  • wspomagające w leczeniu neuropatii i nerwobólów.

  • ma działanie przeciwgorączkowe

Stosowana zewnętrznie sprawdza się jako wzmacniająca płukanka na włosy, zapobiegając ich nadmiernemu przetłuszczaniu się. Ponadto dodana do kąpieli przynosi ulgę w chorobach reumatycznych.

Estragon

 

Estragon, inaczej bylica estragon to roślina występująca dziko w Azji, południowo-wschodniej Europie i Ameryce Północnej. W wielu krajach jest uprawiany i stosowany głównie jako przyprawa.

Ziele estragonu bogate jest w olejek eteryczny, związki kumarynowe, flawonoidy, fitosterole, garbniki. Głównym składnikiem biologicznie czynnym estragonu jest zawarty w olejku estragol.

Działanie:

  • ma działanie żółciopędnie

  • ma działanie rozkurczowe

  • poprawia trawienie

  • działa przeciwpasożytnicze, przeciwgrzybicze, przeciwpierwotniakowe i antybakteryjne

  • działa wykrztuśne

  • pobudza miesiączkowanie

  • łagodzi objawy PCOS

  • pomocny przy schorzeniach wątroby

  • ma działanie uspokajające

  • stosowany zewnętrznie ma działanie przeciwbólowe i przeciwgrzybicze na skórę

Estragon stosuje się w formie olejku, nalewki, naparu, przyprawy i octu estragonowego.

Bylice, tak jak każde inne zioła, należy stosować ostrożnie, najlepiej pod opieką doświadczonego fitoterapeuty. Często działają synergicznie w innymi ziołami, dlatego indywidualna terapia może przynieść najwięcej korzyści zdrowotnych.

Bibliografia:

  1. https://rozanski.li/

Opublikowano przez

Wiosenne oczyszczanie wątroby

Wiosna to najlepszy czas na oczyszczenie i wzmocnienie wątroby oraz woreczka żółciowego.

Po okresie zimowym, który znamionuje zastój , nadchodzi wiosna która charakteryzuje się wzrostem, ruchem i ekspansją.

Nasza wątroba pracuje 24h na dobę i można wyróżnić tu dwa cykle:

  • regeneracja , której szczyt następuje między 1 a 3 nad ranem . Im bardziej obciążamy naszą watrobę w ciągu dnia nieodpowiednią dietą tym jej nocna regeneracja jest słabsza , Najlepiej jeść lekkostrawną kolację do 19 ,
  • minimum aktywności tego organu to godziny między 13 a 15 , przy problemach z wątrobą w tym czasie występuje intensywna okresowa senność oraz pieczenie oczu , te objawy świadczą o zastojach w naszej wątrobie.

 

 

 

Medycyna chińska w tym okresie zaleca zielone warzywa zwłaszcza liściaste, kiełki, sałaty, świeże zioła, brązowy ryż, gryka, białą rzodkiew , por, cebulę, kapustę, mniszek,

ostre przyprawy – imbir, papryka,czosnek , smak kwaśny jest zalecany ale nie w nadmiarze.

 

Jakimi ziołami możemy wzmocnić wątrobę?

Ostropest plamisty – 2 razy dzienne 1 łyżka

Mniszek lekarski – w różnej postaci , najlepiej świeże listki zrywane przed kwitnieniem lub kwiaty w postaci sałatek, naparu, soku.

Kłącze pokrzywy – nalewka lub odwar.

 

 

 

Ziół oczyszczających wątrobę jest dużo, ale najlepiej dobrać je pod okiem specjalisty, żeby uniknąć np. zbyt intensywnego działania żółciopędnego.

Szczegóły w gabinecie – zapraszamy do rejestracji: 602 211 856

 

Opublikowano przez

Rdestowiec japoński

[et_pb_section admin_label=”section”][et_pb_row admin_label=”row”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text admin_label=”Tekst”]

Rdestowce – Reynoutria (Fallopia)
rodzina rdestowate – Polygonaceae

Z uwagi na liczne listy w związku z rdestowcami, poświęcę im nieco więcej miejsca. Rdestowce są obecnie bardzo rozpowszechnione na terenie całej Polski. Rdestowiec sachaliński i rdestowiec japoński krzyżują się tworząc odmiany (Polygonum bohemica). Należą do kenofitów, czyli roślin obcego pochodzenia. Kenofity to rośliny synantropijne (towarzyszące człowiekowi) przybyłe w czasach nowożytnych.

Rodzaj rdestowiec – Reynoutria (synonim to rdestówka – Fallopia) jest włączony często do rodzaju – rdest – Polygonum. Należą do rodziny rdestowatych – Polygonaceae, rzędu – rdestowce (Polygonales).

Obydwa gatunki mają liczne nazwy synonimowe, które mogą być przyczyną nieporozumień w trakcie szukania surowca. Surowiec można pozyskać ze stanu naturalnego, z uprawy, w sklepach internetowych. Zainteresowane osoby zażywaniem rdestowca mogą także zakupić gotowe preparaty w formie tabletek lub kapsułek (on line w aptekach i sklepach zielarskich zagranicznych).

Rdesty mogą mieć duże znaczenie w gospodarce człowieka. Nadają się do fitoremediacji i fitomelioracji gleb zanieczyszczonych pestycydami, węglowodorami i metalami. Tworzą dużo biomasy, która jest dobrym materiałem palnym. Rdestowce charakteryzują się szybkim wzrostem i regeneracją.

  1. Rdestowiec japoński (w medycynie wschodniej: hu zhang), zwany jest także rdestem ostrokończystym albo rdestówką japońską: Reynoutria japonica Houttuyn, Polygonum cuspidatum Siebold&Zuccarini, Fallopia japonica (Houttuyn) Ronse Decraene. Rzadziej spotykane są nazwy: Reynoutria henryi Nakai, Tiniaria japonica (Houttuyn) Hedberg i Pleuropterus cuspidatus H. Gross.

Rdestowiec japoński, czyli rdest ostrokończysty pochodzi z Azji. Jest to bylina dwupienna, czyli jedne osobniki wytwarzają kwiaty męskie (pręcikowe), a drugie (mniej liczne w Polsce) kwiaty żeńskie (słupkowe). Dorasta do wysokości 3-5 m, szybko rośnie, a kłącza wytwarzają substancje hamujące rozwój innych roślin. Łodygi przypominają wyglądem bambus, puste w środku, nagie. Łodygi i ogonki liściowe czerwonawo nabiegłe, kropkowane i cętkowane. Kłącza są grube, rozległe, ciemnożółte w przekroju, o korze czerwonawej lub brunatnej. Kwiaty drobne, kremowe, białawe, zielonkawobiałe lub różowawe, wonne, zebrane w kwiatostany wiechowate, złożone z kłosków pozornych długości do 8 cm. Kwiaty męskie mają 8 pręcików. Wyrastają z kątów liści. Liście duże, sercowate (szeroko-jajowate), długości do 13 cm, szerokości 10 cm. Blaszki liściowe sztywne, skórzaste. Nasada liści klinowata, ucięta lub zaokrąglona. Łodygi i ogonki często czerwonawo nabiegłe.

Surowiec. Surowcem zielarskim jest kłącze rdestowca wraz z korzeniami – Rhizoma cum radicibus Reynoutriae japonicae (Rhizoma Polygoni cuspidati), które należy wykopywać wiosną (marzec-kwiecień) lub jesienią (październik-listopad), szybko wymyć w letniej wodzie i suszyć w temperaturze 20-55o C. W warunkach domowych doskonale do tego celu nadaje się piekarnik elektryczny nastawiony na temperaturę 50oC z włączonym obiegiem powietrza. Szybkie suszenie zapobiega rozkładowi związków czynnych zawartych w surowcu. Jednocześnie jednak zbyt wysoka temperatura (powyżej 60oC) i słońce powodują rozpad cennych składników leczniczych. Idealnym miejscem do suszenia jest przewiewny strych, na którym panuje półmrok. Wysuszone kłącza można rozdrobnić w maszynce do mięsa (z sitkiem o otworach 8-10 mm) i koniecznie trzeba przechowywać w szczelnych pojemnikach, nie przepuszczających światła lub przeźroczystych, ale wówczas zawsze w ciemnym miejscu. Korzystne jest rozdrabnianie surowca tuż przed użyciem, bowiem zmielone kłącze jest bardziej narażone na działanie tlenu. Przed nasypaniem surowca do pojemnika na jego dno (a potem także pod nakrywkę) należy włożyć kilka warstw bibuły, która pochłonie ewentualną wilgoć i pomoże w utrzymaniu niskiej wilgotności surowca.

Do celów leczniczych stosowane jest także świeże kłącze, z którego można sporządzić intrakt, macerat wodny i ekstrakt glicerynowo-etanolowy.

Ziele rdestowca – Herba Reynoutriae japonicae (Herba Polygoni cuspidati) można używać w fitoterapii niektórych schorzeń, wykazuje znacznie węższy zakres właściwości leczniczych. Zbierane powinno być przed kwitnieniem lub w okresie kwitnienia i suszone
w ciemności.

Rdestowiec japoński, Krosno 2007 r.

Surowce mogą pochodzić z rdestowca sachalińskiego, który wykazuje podobny charakter fitochemiczny i fitofarmakologiczny.

Właściwości fitochemiczne. W kłączach występują flawonoidy: kwercetyna (quercetin), luteolina (luteolin), apigenina (apigenin), kemferol (kaempherol = kaempferol); związki antrachinonowe i naftochinonowe (glikofrangulina (glucofrangulin), 2-methoxy-6-acetyl-methyl-juglon, chryzofanol = 1,8-dihydroxy-3-methylanthraquinone; antrachinon – emodyna (1,3,8-trihydroxy-6-methylanthraquinone); parietyna = parietin, czyli reochryzydyna = rheochrysidin (1,8-dihydroxy-3-methoxy-6-methylanthraquinone), questin = kwestyna (emodin-8-methyl ether), fallacinol = 1,8-dihydroxy-3-(hydroxymethyl)-6-methoxy-9,10-anthracenedione.; stylbeny: resweratrol – resveratrol (5-trihydroxystilbene); polidatyna = polydatin (resveratrol 3-O-beta-D-glucoside); fenolokwasy, fenole: kwas protokatechinowy (3,4-dihydroxybenzoic acid), kwas galusowy (kwas 3,4,5-trihydroksybenzoesowy), kwas kumarowy (kwas cis-o-hydroksycynamonowy), metylokumaryna, kwas katechinowy i protokatechinowy; fitosterole: glikozydowo związany beta-sitosterol,stigmast-5-ene-3ß 7? -diol, daukosterol; cyklitole (mannitol). Przetwory
z rdestowca są źródłem biopierwiastków: selen, miedź, molibden, mangan, żelazo,cynk.

Ziele rdestowca zawiera przede wszystkim fenolokwasy, flawonoidy, chryzofanol, fiscjon (reochryzydyna), emodynę, garbniki i kumarynowce.

Właściwości fitofarmakologiczne. Resweratrol, polidatyna i naftochinony hamują rozwój grzybów i bakterii chorobotwórczych. Należą do naturalnych czynników chemoprewencyjnych w odniesieniu do chorób nowotworowych. Hydroksystylbeny, podobnie jak polifenole (w tym bioflawonoidy) są wymiataczami wolnych rodników, antyoksydantami, przez co stabilizują strukturę błon komórkowych. In vitro są inhibitorami kancerogenezy (hamują rozwój nowotworów). Aktywują reduktazę chinonową i hamują aktywność peroksydazowej cyklooksygenazy prostaglandynowej I. Indukują apoptozę (programowaną śmierć komórki). Hamują agregację krwinek, zapobiegając ich adhezji na włóknach białkowych oraz absorpcji wapnia w konglomeratach trombocytów. Dzięki temu zmniejszają ryzyko powstawania zakrzepów. Bioflawonoidy i hydroksystylbeny rdestowca to również inhibitory ACAT – acetylotransferazy acetylo-CoA-cholesterolowej, enzymu odpowiedzialnego za estryfikację i tym samym absorpcję cholesterolu. Inhibitory ACAT zmniejszają stężenie estrów cholesterolu w płytkach miażdżycowych oraz redukują wielkość płytek miażdżycowych. Mają więc właściwości przeciwmiażdżycowe. Resveratrol
i polidatyna wzmagają syntezę tlenku azotu, który jest endogennym mediatorem rozszerzającym naczynia krwionośne i poprawiającym przepływ krwi. Są także inhibitorami kinazy tyrozynowej (protein-tyrosine kinase), która katalizuje fosforylację tyrozyny. W tym mechanizmie działania resweratrolu, upatruje się jego właściwości antymutagenne. Dzięki hamowaniu cyklooksygenazy i lipooksygenazy zmniejsza stany zapalne i wywiera działanie przeciwbólowe.

Fitosterole, polifenole i hydroksystylbeny zapobiegają stłuszczeniu i zwłóknieniu nerek, wątroby i serca (działanie lipotropowe). Obniżają podniesione poziomy aminotransferazy asparaginowej i alaninowej. Polidatyna rdestowca zmniejsza ryzyko uszkodzenia komórek mięśnia sercowego w razie chwilowego braku glukozy i tlenu. Zapobiega również skutkom ubocznym wywołanym podawaniem leków antyhipertensyjnych (przeciwko nadciśnieniu, np. clonidine) i neuroleptycznych (np. chlorpromazine).

Antrachinony rdestowca wykazują wpływ przeczyszczający i przeciwpasożytniczy (szczególnie w stosunku do przywr z rodzaju Schistosoma). Zmniejszają szkodliwe działanie hepatotoksyczne i mutagenne niektórych toksyn, np. chinoliny, nitropirenu.

Apigenina działa rozkurczowo i przeciwalergicznie poprzez hamowanie uwalaniania histaminy. Wzmacnia skurcze mięśnia sercowego, wywiera wpływ hepatoprotekcyjny (ochronny w stosunku do wątroby).

Luteolina obniża poziom cholesterolu i lipidów we krwi, działa przeciwhistaminowo, przeciwzapalnie i hepatoprotekcyjnie.

Kwercetyna i kemferol obniżają stężenie glukozy we krwi, hamują działanie hialuronidazy depolimeryzującej (degradującej) kwas hialuronowy i elastazy hydrolizującej elastynę. Efektem tego jest ustabilizowanie struktury tkanki łącznej właściwej, uszczelnienie i wzmocnienie naczyń krwionośnych (vasoprotectiva = venoprotectiva). Wraz z apigeniną zmniejszają aktywność reduktazy aldozowej, zapobiegając niektórym powikłaniom w przebiegu cukrzycy (retinopatia, neuropatia, zaćma).

Wodne i wodno-alkoholowe wyciągi z kłaczy rdestowa działają pobudzająco na wydzielanie soków trawiennych, przy czym równocześnie nie wzmagają one trawienia
i przyswajania składników pokarmowych (jak to jest w przypadku większości ziół). Związki taninowe zawarte w rdestowcach są inhibitorami enzymów: trypsyny (trawiącej białka), amylazy (trawiącej skrobię) i lipazy (trawiącej tłuszcze).

Suma działania wszystkich związków rdestowca daje ciekawy efekt w stosunku do układu odpornościowego. Z jednej bowiem strony preparaty rdestowców działają immunostymulująco, z drugiej jednak hamują procesy autoagresji immunologicznej. Może to być wykorzystane w fitoterapii wielu chorób autoimmunologicznych, np. reumatyzmu, artretyzmu, pęcherzycy, bielactwa, cukrzycy, wyprysku potnicowego, atopowego zapalenia skóry, pokrzywek alergicznych, alergii uogólnionych, liszaja płaskiego, rumienia guzowatego, tocznia rumieniowatego, łuszczycy, łysienia z autoagresji.

Dłuższe przyjmowanie doustne wyciągów z rdestowca może zwiększać poziom estrogenów i obniżać syntezę androgenów. Ma to szczególne znaczenie w przypadku leczenia hiperandrogenizmu, hirsutyzmu i trądziku u kobiet. Estrogenne, przeciwzapalne, przeciwwysiękowe i przeciwnowotworowe właściwości rdestowca mogą mieć zastosowanie w leczeniu i profilaktyce stanów zapalnych i przerostu gruczołu krokowego. U kobiet preparaty rdestowca są zalecane w łagodzeniu objawów okresu przekwitania (klimakterium).

Rdestowiec wspomaga procesy detoksykacji = odtruwania (depurativa), zwiększa wydzielanie moczu (diuretica), obniża gorączkę (antypyretica, febrifuge), pobudza miesiączkowanie (emmenagoga), przyśpiesza regenerację tkanek i tym samym gojenie ran.

Wskazania: choroba wieńcowa, cukrzyca, nadciśnienie, stany zapalne żył, miażdżyca, zaburzenia krążenia obwodowego, zakrzepy, fitoterapia nowotworów, choroby autoimmunologiczne, zaparcia, atonia jelit, zatrucia, kuracje odtruwające, otyłość, zaburzenia pamięci, wirusowe zapalenie wątroby, marskość wątroby, choroba Alzheimera, zespół zimnych dłoni i stóp (np. u młodych dziewcząt), menopauza, przerost gruczołu krokowego, stany zapalne i infekcje układu moczowego oraz płciowego (w mieszankach), stres, depresja, rekonwalescencja po przebyciu chorób zakaźnych, przewlekłe choroby skóry na tle zaburzeń metabolicznych, profilaktyka i leczenie kandydiozy (Candida), choroby pasożytnicze, stany zapalne rogówki, tęczówki i naczyniówki, zaćma, dychawica oskrzelowa, stany zapalne piersi.

Ziele rdestowca ma zastosowanie jako środek moczopędny, odtruwający, wazoprotekcyjny i regulujący przemianę materii. Nie działa przeczyszczająco.

Przeciwwskazania: choroby powodujące upośledzone wydzielanie enzymów trawiennych, niedobory enzymatyczne w układzie pokarmowym.

 

Źródło: http://www.luskiewnik.pl/autoimmunologia/new-page-7.htm

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]